„Wycofany, nieśmiały, ostrożny…” – czyli o temperamencie zahamowanym

Niektóre osoby od najmłodszych lat są bardziej ostrożne, wycofane i potrzebują więcej czasu, aby przyzwyczaić się do nowych sytuacji. To może być przejaw temperamentu zahamowanego – jednej z biologicznie uwarunkowanych cech temperamentu.

Czym jest temperament zahamowany?

To tendencja do reagowania z niepokojem, ostrożnością i wycofaniem w nowych lub nieznanych sytuacjach. Osoby z takim typem temperamentu wolniej wchodzą w relacje, są bardziej powściągliwe w grupie i nie od razu czują się swobodnie w nowym otoczeniu.

Co ciekawe –  już u niemowląt można zauważyć pierwsze oznaki takich charakterystyk temperamentalnych. Takie dzieci mogą być bardziej wrażliwe na hałas, na obce twarze czy zmiany w otoczeniu. W dorosłym życiu temperament zahamowany może przejawiać się jako nieśmiałość.

Pamiętajmy natomiast, że nieśmiałość – to nie wada!
Nieśmiałe osoby często mają bogate życie wewnętrzne, są refleksyjne, uważne i empatyczne. Potrzebują po prostu więcej czasu, by poczuć się bezpiecznie i nawiązać głębszy kontakt. Ich wycofanie nie wynika z braku zainteresowania, ale z większej wrażliwości na bodźce społeczne 🙂

Ktoś może powiedzieć: „To takim osobom jest trudniej” – pewnie tak i nie… ale pamiętajmy, że można uczyć się strategii radzenia sobie, rozwijać pewność siebie i otwartość w swoim tempie – z poszanowaniem własnych granic.

Pamiętajmy – każdy temperament jest OK. Różnorodność w sposobie bycia to coś, co nas wzbogaca jako społeczeństwo. I właśnie o takim temperamencie będziemy mówić już w kwietniu na spotkaniu z cyklu WYCHOWAĆ I NIE ZWARIOWAĆ – DZIECKO NIEŚMIAŁE. JAK WSPIERAĆ JE W CODZIENNYCH WYZWANIACH?